Tekst: Elsbeth Vernout, uit: Deze en Genen (2007)


Ot en Sien spe-len op den voor-ga-le-rij.
Ze bla-zen zeep-bel-len heel hoog de lucht in.
‘Kijk Sien, zo!', zegt Ot.

Dan komen er drie mannen in uniform aan.
Een van de mannen vraagt: ‘Knaap-je, is jouw ma-ma thuis?'
Ot zegt: ‘Ja meneer, Maat-je is ach-ter.'
Maar Sien roept: ‘Nee, niet zeg-gen!'
De man-nen loo-pen door.
Ze wil-len zoo naar bin-nen loo-pen.
Dan komt Groot-ma-ma naar buiten.
De e-ne man zegt: ‘Wij zien hier jong-e kin-de-ren spee-len.
Waar zijn hun moe-ders? Die gaan met ons mee.'
Groot-moe krijgt he-le groo-te oo-gen.
Ze wordt lijk-bleek.
Ot en Sien zijn er stil van.

‘Groot-ma zegt: ‘Mijn doch-ters zijn net-te vrou-wen. Ze gaan niet met u mee!
Ze moe-ten voor hun kinder-tal zor-gen, nu hun man is af-ge-voerd.'
Groot-ma-ma wordt steeds bozer.
‘Dit kunt u niet van mij vra-gen!', roept ze.
‘In dit land heb-ben men-schen res-pect voor de wil van een oude vrouw!'

De na-re man-nen wor-den nu een beet-je bang.
Ze ma-ken een bui-ging en gaan weg.
Groot-ma is ook zó streng!

Sien heeft a-dem-loos ge-luis-terd.
Ze kijkt naar Ot. Zijn mond staat oo-pen.
Kom, we gaan weer spee-len, zegt Sien.
Dat wil Ot wel.
Maar eerst gaat hij zijn Ma-maatje een knuf-fel gee-ven.

Tekst: Elsbeth Vernout, uit: Deze en Genen (2007)
Regie: Selma Susanna, adviezen: George Groot


`Zullen we spe-len?', vraag Sien.
Ot knikt ja. Maar hij zegt: `neen!'
Sien kijkt ver-baasd.
Is het nu `ja' of `neen'?
Ot schudt neen. Maar hij zegt: `ja'!
Nu moet Sien lach-en.
`Jij houdt me voor de mal!', zegt ze tegen Ot.
Maar Ot is stil.
Het is geen grap-je.
Ja en neen vindt hij moei-lijke woor-den.
Misschien wel de moei-lijk-ste woor-den die er zijn.
Sien vraagt: `Kom je nou?'
`Neen!' roept Ot.
Hij is boos.
Maar ei-gen-lijk wil hij wel graag met Sien spe-len.
Sien zegt: `Nou, ik speel wel met Trui.'
En weg is ze.
Daar zit Ot, al-leen.
Door die rot-woorden.
Ja, en neen.
Hij heeft ze nooit goed be-gre-pen.
Soms zegt Maatje `ja' tegen Va-der, als ze `neen' be-doelt.
Soms zegt Trui `neen' als ma-ma haar vraagt of ze stout is ge-weest.
Ot zag dat ze wèl stout was, dan is het toch `ja'?
Ot snapt het niet meer.
Hij weet wel dat hij hard moet hol-len om Sien in te ha-len.
Ze is al bijna bij de soos, waar het or-gel speelt.
`Ik be-doel ja!, roept hij haar ach-ter-na.

 

Tekst: Elsbeth Vernout, uit: Deze en Genen (2007)


`Ik heb last van mijn ge-nen', zegt Ot.
`Wat zijn dat?', vraagt Sien.
`Dat zijn klei-ne deel-tjes, die ik van mijn voor-ouders heb ge-kre-gen', zegt Ot.
Sien vraagt be-hoed-zaam: `Heb ik ook ge-nen ge-kre-gen?'
`Na-tuur-lijk', meesmuilt Ot.
Die Sien toch.
`Ie-de-reen heeft ge-nen!'
‘Maar mijn genen zijn vervuild', zegt Ot wijs.

`Zijn die van mij ook vuil?', wil Sien we-ten.
Nu weet Ot niet zo goed wat hij moet zeg-gen.
Sien komt heel schoon o-ver.
Ot vraagt haar: `Heb jij nare ei-gen-schap-pen?'
Sien denkt na.
Haar maatje zegt al-tijd `lief kind' te-gen haar.
Baboe vindt haar een bra-ve meid.
Dan weet ze het.
`Ik heb plat-voe-ten!', roept ze uit.
Ot haalt zijn schou-ders op.
`Da's niks erg', zegt hij.
`Ik ben een ver-gaar-bak van el-len-de die niet in mijn ge-ne-ra-tie thuis-hoort!'
Ot gaat stamp-voe-ten.
`Ik wil geen ver-vuil-de ge-nen!', roept hij.
`Je lijkt je vader wel', zegt Sien.

Dan heeft Sien een idee.
`We gaan ons ba-den in den ri-vier!'
`Alle ge-nen spoe-len weg!'
En daar hup-pelt Sien al rich-ting ri-vier.
Ot zucht.
En gaat haar mok-kend ach-ter-na.