Vaak steunt het me als ik hoor dat mensen die het helemaal gemaakt hebben in het theatervak al jaren bezig waren voordat ze doorbraken. Dat Maarten van Roozendaal ooit speelde in een tent in de Provincie Groningen, waar honderden klapstoelen waren uitgezet. Toen er maar twee mensen kwamen opdagen, heeft hij als alternatief maar een persoonlijk concertje voor ze gegeven op het podium. Ik moest hard lachen toen hij riep: "Waar waren jullie toen ik jullie nodig had?", bij zijn concert in het Vondelpark in Amsterdam vorige zomer. De mensen hingen nog net niet in de bomen om een glimp van hem op te vangen.

Van artiesten zie je meestal alleen het eindresultaat van hun werk. Bijvoorbeeld het moment dat de plaat uitkomt, dat de voorstelling in première gaat, of dat de oeuvreprijs in ontvangst wordt genomen. Maar het geworstel, het kruipen door de modder om daar te komen, dat zie je niet. Tenzij je als (semi)-artiest natuurlijk een docusoap laat maken over je leven, maar dat is een ander verhaal. Ik heb het over het ‘jaren jaren draaien', zoals Sanne Wallis de Vries dat zo heerlijk uitdrukt in een van haar cabaretprogramma's. In mijn geval: moedig voorwaarts van Radio Lekkerkerk naar streekblad Zoetermeer, van Radio Amstelveen tot huis-aan-huisblad Vlaardingen.

 

Geen kwaad woord over die lokale radiostations, trouwens. Het is daar heel gezellig. Er werken steevast aardige vrijwilligers met namen als Truus, Henk en Jos, die vaak verrassend goed zijn voorbereid. Jos, Henk en Truus zijn altijd 55- plussers, met brillen en baarden en soms prachtige sonore stemmen die op de landelijke radio niet zouden misstaan. En altijd zijn de rollen strikt verdeeld: Ik ben de artiest die bij binnenkomst een plastic bekertje koffie krijgt, en die aandacht wil voor haar voorstelling. Zij zijn de interviewer met koptelefoon en geprint vragenlijstje voor zich.

 

Wat wel lastig is, is om Jos, Truus en Henk ‘je' te laten zeggen. Ook al vermeld ik voor het interview: zeg maar ‘je' hoor, dan nog schakelen ze tijdens het live gesprek steevast over in de ‘u' modus. Rest mij niets anders dan die rol met verve te spelen, die van Mevrouw de Artiest die haar voorstelling promoot. Over promotie gesproken: mevrouw de artiest is dit najaar nog vier keer te zien met Gegijzeld, dus komt dat zien als je de nieuwe versie nog niet kent! In Vlaardingen, Nijmegen en Gouda spelen we Gegijzeld inclusief bijzonder nagesprek met Tom Polnaija en Geert Kruit. En daarna wordt het, tot het toetje van 2 x spelen in voorjaar 2010, stil aan het Gegijzeld-front. Tijd om nieuwe plannen uit te broeden!

 

PS: Op de foto zit ik bij Amsterdam FM in de OBA Amsterdam, de journalist is Stephan Kraan. Ik geef toe dat het geheel er niet echt geïnspireerd uit ziet, maar laten we het er op houden dat ik me enorm aan het concentreren ben! En die plastic koffiebekertjes vind ik dan wel weer treffend.