15 Mei 2015

Als mijn lichaam vergaan is en de mieren, de pieren, de pissebedden en de micro-organismen er bezit van hebben genomen. Dan blijft er alleen nog een beeld bestaan. Maar wat voor beeld?

05 februari 2015

Ze zijn jong, zo tussen de 14 en 19 jaar. Welbespraakt. Onverschrokken.

03 juli 2014

Elke dag dicht ik op verzoek. Ik zit in mijn favoriete buurtkroeg samen met laptop, cappucino en de blik op vaag en oneindig. En ik dicht.

04 maart 2014

Wat ligt de stad er mooi bij vandaag. Er hangt lente in de lucht. Een soort rokjesdag, maar dan met een winterjas aan.

03 februari 2014

Toen mijn zus en ik uit huis gingen, schreef mijn vader ons een handgeschreven brief met het gedicht van Rutger Kopland 'Vertrek van dochters'. Ik heb het nog altijd bewaard, als relikwie van vader/dochterliefde. Soms herhaalt de geschiedenis zich. Maar dan anders.

Ze zit met 6 vrienden en vriendinnen in de trein van Utrecht naar Amsterdam. Een jaar of twintig, lang donkerblond haar. Student en net uit huis. En ze leest hardop in de treincoupé een bericht op Facebook voor. Van haar moeder.

"Vertrek van dochters. Dat heeft mijn moeder op Facebook gezet. Toen we ergens Sushi zaten te eten! En ze heeft tien likes!" Giechelend begint ze te lezen.

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

"En Rudy dan? Die is er toch nog? Of telt de kat niet mee?", zegt ze stoer.

"Jawel" , antwoordt haar vriendin. "Waarom denk je dat ze die genomen heeft?" Dochterlief leest verder, luid proestend.

"En gevoeld en geroken als ze me kusten, ("Gatver!")
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

"Wat een vreselijk gedicht", smaalt ze. "Ik vind het wel lief ofzo maar... (Ze hapert) "Mijn zus en ik zijn nu allebei weg, daar gaat het om. Zal ik eronder zetten: 'Gelukkig heb je Rudy nog?' Nee ik zet er niets onder. Moet je horen!"

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

"Hahaha! Mijn zus heeft een reactie toegevoegd: SIELUG!" De stem van Dochter zwelt aan.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.

Een van haar vriendinnen, die geamuseerd heeft geluisterd, vraagt: "Heeft ze dat gedicht zelf gemaakt?" "Nee", antwoordt Dochterlief, "Van Rutger Kopland ofzo."

"Wie is dat? What the Fuck!"

Dochterlief leest vol inleving de reacties voor, van andere moeders. " 'Slik', zegt iemand. En: 'Dank je, komt op het goede moment.' "

11 oktober 2013

In ontzamelen ben ik niet zo goed.

27 september 2013

Spelen in een film is nieuw voor mij. En al helemaal met een drijfnatte acteur in de deuropening.

09 september 2013

Plannen maken is fijn. Plannen maken zit in mijn bloed. Plannen maken heeft toekomst in zich. Maar voor je het weet zit je fulltime plannen te maken. En blijft het daarbij.

05 juni 2013

19 april 2013